"Peki ya şimdi ?" diye sordu Gregor kendi kendine ve karanlıkta etrafına bakındı. Çok geçmeden artık hiç mi hiç hareket edemediğini farketti. Buna şaşırmadı, esas o ana kadar bu incecik bacaklarıyla gerçekten de yerinden kımıldayabilmesini olağandışı buldu. Öte yandan kendini öncesine göre daha rahat hissediyordu. Gerçi bütün vücudu ağrıyordu, ama bu ağrılar giderek hafifliyordu ve sonunda hepten geçicek gibi geliyordu ona.Sırtındaki çürümüş elmayıve tümüyle yumuşak tozla örtk yangılı bölgeyi hissetmiyordu bile.

Ailesini yoğun bir duygu ve sevgiyle düşünüyordu. Yok olma gerektiğinin düşüncesinde belki de kız kardeşlerinden daha da fazla kararlıydı. Bu boş ve huzur verici düşüncelerle, saat kulesi sabahın üçünü vurana dek oyalandı. Pencerenin öte yanındaki genel aydınlanmanın başlangıcını da gördü. Derken başı isteği dışında tamamen düştü ve burun deliklerinden son nefesi de güçsüzce çıkıverdi.

3 Temmuz 1883 - 3 Haziran 1924